موسیقی نو – پایگاه خبری تحلیلی

موسیقی نو: حمیدرضا ولیان؛ در آغاز، هرکسی برای دلِ خودش زمزمه می کرد، می خواند و می نواخت. به تقلید از پرندگان و حیوانات اطرافش، صداسازی می کرد. بَر چوب و سنگ و آنچه پیرامونش بود می زد تا طنین صدایش را بشنود و به آن نظم و ریتم دهد. گاهی از سر خشم و گاه از سرخوشی. رفته رفته این نغمه پردازی ها، پرده افشانی ها و نواخت ها به گوش و دلِ دیگران نیز خوش آمد و شاید بتوان گفت اولین اجراهای خصوصی شکل گرفت. حضور اعضای قبیله و عشیره، مقدمه اولین کنسرت های موسیقی بود. کنسرت هایی رایگان که بلیط فروشی نداشت.

رشد موسیقی آوازی و سازی به موازات پیشرفت بشر است. هم از جهت تنوع و اجراهای اصوات انسانی و هم از نظر ادوات و سازها. ظهور تکنولوژی در موسیقی با مقاومت نسبتا قابل تاملی مواجه بود؛ همانگونه که درسایر هنرها مانند سینما. اما هرچه بود تکنولوژی بود که فائق آمد و آثار موسیقایی را در دسترس عموم مردم قرار داد. پخش با درنگ(آفلاین) و بی درنگ(آن لاین) حافظه های جانبی، چیپ های ذخیره سازی داده و… فرصتی دست داد تا موسیقی در هر لحظه و هر کجا در دسترس و همراه باشد. شاید بتوان گفت تا اندازه ای از رونق کنسرت ها کاست اما به همه گیری انواع موسیقی کمک کرد. رفته رفته انسان ها با ابزار هایی مانند گوشی و هدفون وارد مرحله تازه ای شدند. بشر امروزی با تلفن همراه یا حافظه دیجیتال همراهش، هدفون به گوش می شود و در دنیای تنهایی و خلوت خودش می رود. حتما شما هم افراد بسیاری را دیده اید که در اماکن عمومی هدفون به گوش دارند. رفته رفته آنها درونی تر می شوند و در غارهای تنهایی شان فرو می روند. اگر روزی انسان غارنشین، از پژواک و طنین آواز و سازش در کوه ها و غارها می خواند و می نواخت، گویی امروزه نیز شنوندگان موسیقی نیز باهدفون هایشان، به غارهای تنهایی خویش می روند. به اعتقاد کارشناسان پزشکی و همچنین موسیقیدانان، این نوع از ارتباط مستمر با موسیقی، دارای عوارض متعدد است. شاید در کوتاه یا میان مدت احساس نشود اما در بلندمدت علاوه بر آسیب به دستگاه شنوایی، موجب افت جذابیت موسیقی برای شنیدن می شود. چنانکه بعد از دقایقی’ تارهای شنیداری گوش’ تغییر وضعیت می دهند و به ناچار صدای موسیقی را کم‌می کنیم. اتفاقی که شاید بسیار از ما تجربه کرده ایم. عصد هدفونیک، عصر شنیدن موسیقی با هدفون است .