موسیقی نو – پایگاه خبری تحلیلی

در سلسله مطالب زندگینامه ای، خلاصه ای از زندگی هنری استادان موسیقی که در هفته اول مهر، دیده به جهان گشوده اند را منتشر می کنیم

 

 

موسیقی نو: حمیدرضا ولیان؛

«محمدرئوف قنبری» خودش را اینگونه معرفی می کند: « محمد رئوف قنبری هستم. فرزند مرحوم حاج عزت الله. درست اول مهر سال ۳۲ به شهر سریش آباد چشم به دنیا گشودم. دوران ابتدایی را در آنجا گذراندم و سپس از باب تحصیل به شهر قروه آمدم. دوره راهنمایی (سیکل اول) را در این شهر تمام کردم و در ادامه به همدان، شهر خوش آب وهوای آوازخوانان مشهور سفر کردم و توانستم آنجا گواهی دیپلم را کسب کنم. سال ۵۳ امتحان کنکور دادم و در رشته علوم آزمایشگاهی (تشخیص طبی) قبول شدم و به تهران آمدم. پس از اتمام تحصیل، در آزمایشگاه بیمارستان وزارت نفت مشغول به کار شدم و در نهایت سال ۱۳۹۴ بازنشسته شدم. »

نخستین درس های موسقی را از پدرش که خواننده ی محلی و مفسر مثنوی معنوی بود فراگرفت. در سال ۱۳۵۳ با ورود به تهران تحت تعلیم حاتم عسگری در مرکز حفظ و اشاعه ی موسیقی قرار گرفت. بعدها نزد استاد فقید علی داور که پدر مثنوی خوانی ایران محسوب می شود مثنوی خوانی را فراگرفت و ردیف آوازی را ادامه داد.
محمدرئوف قنبری در سال ۱۳۶۸ با استاد رجبعلی امیری فلاح آشنا شد و و فنون آوازخوانی و مناسب خوانی و تلفیق شعر و موسیقی را از وی فراگرفت و از محضرش بهره ها برد به طوری که بسیاری وی را بهترین شاگرد استاد امیری می دانند. وی همچنین در معاشرت با مهدی کمالیان با ظرایف هنری بسیاری آشنا شد.

 

محمدرئوف قنبری اکنون از معدود خوانندگانی که است که سبکی غیرتقلیدی و نزدیک به قدما دارد.

 

 

خودش در این باره می گوید : « من به همه مفاخر موسیقی و آواز اصیل کشورم احترام می گذارم. در این میان صدا و آواز استاد حسین قوامی (فاخته) را بیشتر دوست دارم و او را بهترین خواننده در آواز اصیل می دانم. زیرا بیشتر بر دل و جان می نشیند. حتی بسیاری نظر دارند که خوانندگی من شبیه به استاد قوامی است که اگر این طور باشد، واقعاً خوشحال هستم.»

استاد محمدرئوف قنبری بیشترین عمر هنری خود را برای آموزش و تعلیم موسیقی ردیف اصیل ایرانی صرف کرد.

.