زندگی هنری استاد «حسین دهلوی» آهنگساز و رهبر ارکستر

در سلسله مطالب زندگینامه ای، خلاصه ای از زندگی هنری استادان موسیقی که در هفته اول مهر، دیده به جهان گشوده اند را منتشر می کنیم

 

 

 

 موسیقی نو: حمیدرضا ولیان؛

«حسین دهلوی» متولد هفتم مهر ۱۳۰۶ خورشیدی در تهران است. آموزش موسیقی را در ۵ سالگی نزد پدرش معزالدین دهلوی که از شاگردان علی اکبر شهنازی بود آغاز کرد. اما این فراگیری به جهت سخت بودن روش آموزش در این سن و سال نیمه تمام ماند تا زمانی که مادر با مشاهده علاقه فرزند در ۹ سالگی مجددا شروع آموزش نزد پدر را پیشنهاد کرد و بدین ترتیب بود که او دوره اول ویولن را نزد پدر فراگرفت و سپس دوره دوم (ردیف راست کوک) را نزد ابوالحسن صبا گذرانید و وارد هنرستان موسیقی شد و از آن پس به فراگیری علمی موسیقی گرایش پیدا کرد. در ادامه به وسیله روبیک گریگوریان رئیس وقت هنرستان به حسین ناصحی معرفی می شود و هارمونی، کنترپوان و اصول آهنگسازی را از او فرا گرفت.

با ورود پروفسور توماس کریستین داوید (استاد اتریشی) به دعوت دانشگاه تهران، دهلوی آموزش آهنگسازی را نزد او ادامه داد و در همین کلاس ها ایده اُپرانویسی در او شکل گرفت.

 

 

نخستین اثر دهلوی در زمینه ارکستر موسیقی ملی «سبک بال» در سال ۱۳۳۲ براساس موتیف کوتاهی ملهم از قطعه قاسم آبادی ساخته ابوالحسن صبا در شور تصنیف شده است. این اثر در آلبوم مذکور با کیفیت ضبط زنده همان زمان ارائه شده است. «کنسرتینو برای سنتور و ارکستر» دیگر اثر این آلبوم حاصل همکاری مشترک دهلوی با فرامرز پایور است. این اثر که در سال ۱۳۳۷ تصنیف شده شامل آواز بیات اصفهان، دستگاه همایون (گوشه لیلی و مجنون)، چهارمضراب چهارگاه و دستگاه ماهور است.

دهلوی در سال ۱۳۳۸ سفیر صلح بین دو دولت ایران و افغانستان شد. دو کشور همسایه اختلافاتی بر سر رود هیرمند داشتند و این اختلافات شاید می توانست مشکلات جدی بین دو کشور ایجاد کند. دهلوی به عنوان سفیر صلح قطعه یی بر روی شعری از خلیل الله خان خلیلی- شاعر افغان – (با مطلع شب اندر دامن کوه، درختان سبز و انبوه) ساخت که به وسیله ارکستر شماره یک هنرهای زیبا اجرا شد. نتیجه کار آنچنان مطلوب نظر موسیقیدانان افغان واقع شد که چند تن از آنان قطعات ساخته شده خود را تسلیم دهلوی کردند. حاصل این همکاری قطعه «نغمه دوستی» برای ۱۰ تار و ارکستر بود.

دهلوی فارغ التحصیل آهنگسازی از هنرستان عالی موسیقی در ۱۳۳۹ خورشیدی است. او در دوره هنرستان با همکاری ابوالحسن صبا ارکستر شماره یک هنرهای زیبا را راه اندازی کرد و در همین دوره چند اثر از آثار صبا را برای ارکستر تنظیم کرد.

 

در زمانى که رهبرى ارکستر صبا به عهده‌‏ى دهلوى بود، وى به خاطر علاقه‌‏ى وافرى که به استفاده از ساز سنتور در ارکستر که یکى از سازهاى سنتى و ملى ایران است، توانست با همکارى چند تن از صاحب‌نظران، تغییرى در وضع این ساز به وجود آورد .

وی سعى کرد تا آنجا که امکان دارد اجراى صداهاى «کروماتیک» را در این ساز بالا برد و سنتورى به نام «سنتور ارکستر» به وجود آمد و نیز در جهت ایجاد وسعت بیشتر و توسعه بخشیدن به فواصل این ساز، توصیه نمود تا «سنتور کروماتیک بم» ساخته شود که تا حدودى تکمیل کننده‌‏ى سنتور پیش گفته شده باشد.

به این ترتیب دهلوى موفق شد راهى را ارائه نماید تا این ساز ملى که به علت محدود بودن «نت»ها و اشکالات فراوان، در فعالیت‌هاى جمعى موسیقى از آن استفاده نمى‌‏شد، به ارکستر بزرگ موسیقى ایرانى راه یابد و دهلوى خود در ساخته‌‏ها و آثارش، نقشه‌اى مشخص و روشنى را به این ساز ملى محول نمود. از این به بعد گروه سازهاى مضرابى ایرانى که شامل تمام سازهاى مختلف مضرابى مى‏‌شود نقش مستقلى را در ارکسترهاى ایرانى به دست آورد و بر گروه‏‌هاى دیگر ارکستر (بادى چوبى و آرشه‏‌اى) اضافه شد که از نظر آهنگسازى و تکمیل ارکستر ایرانى حائز اهمیت مى‏‌باشد.

دهلوی در ۱۳۴۱ خورشیدی پس از مهدی مفتاح و قبل از مصطفی کمال پورتراب به ریاست هنرستان موسیقی ملی برگزیده شد و تا فروردین ۱۳۵۰ خورشیدی در این مقام باقی بود و در این تاریخ به واسطه اشتغالات هنری از ریاست هنرستان استعفا داد و ۲ سال برای تکمیل معلومات و مطالعات هنری به آلمان و اتریش سفر کرد. دهلوی در مدت ۱۰سال تصدی هنرستان به خوبی این سازمان آموزشی را اداره کرد و نظم، تحول و جهشی در هنرستان پدید آورد. او خود در دوره دوم هنرستان رشته های تئوری موسیقی ایران، تلفیق شعر و موسیقی، فرم موسیقی ایران، هارمونی و ارکستر را درس می داد و از ۱۳۴۱ خورشیدی عضویت شورای موسیقی هنرهای زیبا و وزارت فرهنگ و هنر وقت را بر عهده داشت.

دهلوی در سال ۱۳۷۱ ارکستر مضرابی را تشکیل داد که صرفاً شامل سازهای مضرابی سنتور، تار، قانون، عود و بم تار (تارباس) بود. در کنسرت های مهرماه ۱۳۷۱ قطعات دیگری از جمله تصنیف قدیمی باغ تفرج (در همایون)، نغمه ترک، پیش درآمد سه گاه، پیش درآمد همایون، سرود گل، نوا و چهارمضراب دشتی (برای گروه سنتور) گفت وگوی دل و… اجرا شد.

او از سال ۱۳۷۶ تصنیف اپرای مانا و مانی را به مناسبت سال جهانی کودک (۱۳۷۹) آغاز کرد. ساخت این اثر سه سال به طول انجامید که به خاطر محدودیت های استفاده از صدای خواننده زن تا به حال به اجرا درنیامده و فقط موسیقی سازی آن در خرداد ۱۳۷۹ با همت و رهبری علی رهبری با ارکستر فیلارمونیک اسلواکی در شهر براتیسلاو اجرا و ضبط شده است.

دهلوی همواره به نوآوری در زمینه های مختلف اندیشیده است. تدوین متد تنبک به وسیله او و جمعی دیگر شامل حسین تهرانی، مصطفی پورتراب، فرهاد فخرالدینی و هوشنگ ظریف (به عنوان شاگرد حسین تهرانی) برای ارتقای جایگاه تنبک در موسیقی ایرانی و تسهیل آموزش این ساز، توجه به ساخت سنتور کروماتیک برای جبران نقیصه کوک این ساز برای استفاده در ارکستر از جمله این مواردند.

 

یکی از مهمترین آثار حسین دهلوی کتاب «پیوند شعر وموسیقی آوازی» است که جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی در بخش هنر را به خود اختصاص داد. این کتاب حاصل بیش از ۴۰ سال تجربه دهلوی در تلفیق موسیقی با شعر ایرانی است که به شیوه ای علمی و متدیک فرایند کار را توضیح می‌دهد.دهلوی در سال ۱۳۸۲ به عنوان چهره‌ماندگار مورد تقدیر قرار گرفت.

 

 

 

وی به حق از معدود موزیسین‌هایی است که تجربه‌های قوی در مدیریت موسیقی و سازماندهی به کارهای گروهی بزرگ داشته و دارد.  حسین دهلوی، هنرمند پیشکسوت عرصه موسیقی صبح روز سه‌شنبه ۲۳ مهر سال ۱۳۹۸بعد از مدت‌ها مبارزه با بیماری در سن ۹۲ سالگی دار فانی را وداع گفت.